Màgini: Sturru de sa Luisiana Francois Nicolas Martinet (1731 – 1800), de Meiterdruke
Una bella cantzoni de Giampaolo Nuscis, chi at pigau su primu prèmiu, su 7 de Làmpadas in Biddanoa de Tulu, in su cuncursu Benvenuto Lobina, “setzioni poesia a tema lìberu”.
Mali apas, oh sturru!
Cantzoni a curbas
Mali apas, oh sturru, – ses a tristas pinnias,
cantas atrivias – costumas a fai!
Costumas a fai – passendi atesu,
donas sa mirada – a bìngias e ortus,
bolendi bolendi – apubas in mesu,
ma su chi ti biit – provat iscunfortus:
tenint acunortus – chi connotu t’ant(i),
ti schivint ananti – candu ti connoscint,
po cussu t’arroscint – e s’ant a chesciai.
E s’ant a chesciai – no tenis bellesa,
nieddu nieddu – portas su bestiri,
sceti cun su crobu – amostas intesa,
ses moddi de ala, – bolas liri-liri:
no podendi biri – àteru pilloni,
creis de campioni – de ti ponni besti,
ma aici no est(i) – so(l)u as a abarrai.
So(l)u as a abarrai – in logu nostranu,
ca meda ti creis – e no balis nudda:
cantu t’iast a bolli – pillon’’e beranu
ma sùrbias che stria – e bolas che pudda!
E che tzonca cudda – càntigu tramudas,
mai no tenis dudas, – fais a sa spìcia,
s’àraba fenìcia – bolis afiancai.
Bolis afiancai, – prenu de ferenu,
bogas su sprumatzu – de su pitzu moddi,
cantu ses cunvintu – de cantai sulenu,
che pudda ferida – fais passus de troddi:
agata e boddi – tzerpis, tziringonis,
figu e pibionis – coìgius de binnennas,
m’as a biri gennas – ananti serrai.
Ananti serrai, – as a intendi sonu
de cannajas fatas – e de furriadò(r)giu,
sinnali ca no ses – tui pilloni bonu,
acant’’e matedu – no tenis apògiu,
girat s’arrellògiu – e su tempus passat,
ma pìnnias lassas – oh sturru nieddu,
stratallai-de-ddu – po no s’acostai.
Mali apas, oh sturru, – ses a tristas pìnnias,
cantas atrividas – costumas a fai!