Su para timorau

Giuseppe Biasi, Pedidoris a su noti, Arregorta de sa Regioni sarda

Ugo Dessy (Terraba 1926, Casteddu 2009) est stètiu sagista, naradori, giornalista; innoi arremonaus is cuàturu volùminis imprentaus de Alfa Editrice: Su tempus chi passat, Vol. I S’annu de su messaju, 1989; Vol. II Sa mexina, 1989; Vol. III Artis e fainas, 1999; Vol. IV Contus e contixeddus, 2002. De s’ùrtimu ndi paraus su contu afatanti.

Su tempus chi passat, 4: Contus e contixeddus, Alfa Editrice, Cuartu de Sant’Aleni, 2002, pg. 158-159.

www.alfaeditrice.it/shop/collane/su-tempus-chi-passat

www.ugodessy.com

Su para timorau

Duus gopais fiant torrendi a domu de su sartu, a scurigadroxu. Arribbaus a su situ de Arròliu de Bacas, biint unu para circanti scianchitendi in s’artziada. Unu de is duus narat:

“Gopai, si-dda faeus una brullixedda a su para?”

“Ei, gopai… E ita brulla ddi faeus?”

“Lessit fai a mei. Fusteti nerit-mì sèmpiri ca si.”

Is duus allònghiant su passu finas a ndi sodigai su para. Candu ddi fiant arribbaus a costau, su chi iat ordiu sa brulla narat:

“Intèndia dd’at, gopai, sa grida chi ant ghetau custu mengianu a chitzi?”

“Sissi, gei dd’apu intèndia, gopai.”

“Deu no nci potzu crei de cantu est strambeca…”.

Su para chi iat intèndiu a custu puntu allutat is origas, tussendi “uhn, uhn…”

Su messaju brullanu, sèmpiri girau a su gopai, sighit a nai:

“Est po òrdini de s’Urrei. Una grida aici no si fiat mai intèndia…”

“Aici propiamenti, gopai.” Dd’assegundat s’àteru. Su para prus chi mai curiosu torrat a tussiri “uhn, uhn…”

Dd’iant sodigau de pagu, candu su matessi messaju sighit ancora:

“Ma dd’at intèndia beni, gopai? Sa grida narat chi si podit cumenzai de cras a mengianu chitzi, totu sa dii finas a scurigadroxu…”.

“Sissi gopai, gei dd’apu intèndia beni”.

A custus fueddus su para no si-ndi fiat pòtziu prus poderai de sa curiosidadi; s’acostat a is duus gopais e ddus saludat:

“Gesugristu!”

“Po sèmpiri!” Respundint is duus.

“Sbàlliu,” iat cumentzau su para, “o est beru chi custu mengianu ant ghetau grida meda importanti?”.

“Sissi su para, est pròpiu beru.”

“E ita narat custa grida, ita narat? Gei ddu scieis chi is cumandus de s’Urrei nostu andant arrespetaus…”.

“Eh, sì… sa grida narat chi po totu sa dii de cras, a cumentzai de s’orbèscida finas a su scurigadroxu, mascus e fèminas, cojaus e bagadias, antzianus e piciocas, fiudus e fiudas, paras e mòngias, totu cantus si podint ghetai apari e coberri liberamenti.”

Pustis de ai intèndiu custus fueddus su para fiat bènniu mudu. Portàt una cara pensosa e afrigia e fatu-fatu murrungiàt tussendi “uhn, uhn…”.

Imoi fiant is duus gopais curiosus de sciri ita fessit passendi in sa conca de s’òmini santu – de siguru una grida sìmili ddu depiat ai portau foras de sentidu.

Candu fiant po intrai a bidda, is duus gopais s’acostant e ddu preguntant:

“O su para, nerit-sì: ita est pensendi?”.

“Eh, deu seu meda pistighingiau,” arrespundit su para, “seu pensendi chi calincunu de nosu si nd’at a scolliai (1), cras!”

(1) segai sa mola de su tzugu

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.