Màgini: Ugo Pellis, Casteddu, 1926-27, Carretonis in su portu
Cavallièr Scrafìngiu – Segundu parti
de Danieli Sanna
S’incrasi, Cavallièr Scrafìngiu, in cussu merii de istadi, si-nci fiat corcau casi spullincu in su letu mannu, abetendi s’infermera; intanti fiat pensendi a totu su chi dd’iat nau su Dotori, chi dd’iat insullau beni beni, e si fiat profumau puru cun d-un’àcua de colònia comporada in Parigi. Bai e circa, mancai fiat pensendi a carìnnius amorosus e no biiat s’ora chi arribbessit s’infermera.
Su Cavallieri perou no iat fatu beni is contus cun sa mulleri Adelina. Difatis, comenti iat intèndiu sonendi su campaneddu, si fiat posta a curri tzerriendi «Bandu deu, bandu deu!». Comenti iat obertu s’enna si-nci fiat atzicada biendi cussa infermera chi iat cumandau su Dotor Papereddus: bella e pruposa, cun duas titas chi pariant duus meloneddus!
A Sennora Adelina ddi fiat artziau su sànguni a conca, e iat nau: «Gràtzias po s’interessamentu, ma no nc’est abbisòngiu de sa Vissinnioria. Neri-mì cantu depeus pagai po su strobbu, ma de sa Vissinnioria no nc’est pròpiu abbisòngiu, chi nci pensu deu etotu a maridu miu!»
S’infermera iat circau de nai: «Ma su Dotori m’at nau … »
Ma Adelina dd’iat firmada luegus nendi: «Su Dotori podit nai totu su chi bolit, ma s’assistèntzia sua no si serbit. Puntu e bastat!», e amostendi s”enna de domu iat sighiu a nai: «Imoi agradessat de nci bessiri de domu mia!».
S’infermera, ancora una borta iat provau a dda cumbinci a abarrai, ma Adelina, biendi chi s’infermera si fiat stentendi a bessiri de domu, iat tzerriau sa serbidora comenti chi fessit spiridada: «Assuntina, beni de pressi a innoi e acumpangia-mì luegus custa infermera foras de domu!».
Sa serbidora, chi fiat faendi fainas de coxina, a su cumandu de sa meri iat lassau pingiadas e tianus, fiat curta de pressi e iat pregontau: «Sennora Adelina, e ita est sutzedendi?».
«Assuntina, comenti t’apu nau, acumpangia-mì custa fèmina foras de domu. Adiosu!», e nendi aici si-ndi fiat andada lassendi sa serbidora impari a s’infermera.
Is duas fèminas si fiant castiadas spantadas de totu cussu trèulu, e s’infermera iat nau: «Ma custa Sennora est pròpiu maca de acapiai!», ma sa serbidora dd’iat arrespustu «No! no est maca, est… gelosa!».
