Màgini: Su poeta, de Pixabay
Un’arrepentina de Antoni Nàtziu Garau, chi dd’ant donau arreconnoscimentu spetziali in su “Prèmiu de poesia e prosa Sarcidanu”, cuncordau de is AMIGUS DE SA POESIA de su Comunu de Ìsili.
Custa est sa motivatzioni de su prèmiu: “Po bessiri assumancus poeteddu … est una metapoesia, o siat una poesia chi meledat subra sa poesia etotu, chi s’abbàidat, comente in un’isprigu, chirchende sa risposta a sa pregonta antiga e semper noa: Ite est sa poesia? Cun formas antigas si podet fàghere poesia moderna? Si podet torrare sa poesia cantada a poesia iscrita? A totu custas pregontas Antoni Nàtziu Garau nos dimustrat chi si podet, ca sa natura de sa poesia est lìbera e non bàliat trobeas.
Su poeta est unu connoschidore fine e ischidu de su limbàgiu poèticu cuntemporàneu, connoschet su metru e sa retòrica, “sa rima ingruxada / fata tot’a metru e a lima” chi ischit impreare finas in “sa faina poètica / de sa terra ‘e su nuraxi”, o che a “is versos de Omeru”.
S’arrepentina fiat unu gènere poèticu in crisi, tantu prus saludamus cun dìcia manna su traballu chi est faghende Garau, chi cun s’umilidade chi lu distinghet, cando si definit “poeteddu”, est torrende a nou una prenda de sa tradissione poètica e culturale de su Cabu de Giosso”.
PO BESSIRI ASSUMANCUS POETEDDU …
Arrepentina arretrogada intreverada cun tretus de arrepentina a sa dereta
Si cantu un’arrepentina / e ddu fatzu sen’’e bantu,
un’arrepentina si cantu: / custa puru est poesia!
Mancai no siat arti mia, / bollu intrai deretu in parti,
mancai mia no siat arti, / custa sfida deu dd’afrontu.
E insandus si pregontu: / cali est(i) sa manera
po fai Poesia bera? / Scoviai-mi-ddu su segretu,
de ddu sciri tengu apretu, / pensai-ddoi e torrai-mì sceda,
po chi deu prus no peda, / ca mi pigat a spinnicu
po agatai versu arricu / de sentidu e de bellesa,
su chi lompat cun finesa / a is cordas de su coru.
De provai mi ndi onoru, / mancai sena ‘e ddu sci’ fai,
mi ndi onoru de provai, / ita ndi ‘essit eus a biri;
poita m’iat a praxi a scriri / cuncu versixeddu bellu,
chi ddu pighint a modellu, / po ddu podi arregordai,
e chi fatzat a cantai / che a cuddus de Omeru.
Po cussu is fueddus sceru, / calincunu finsas grussu,
sceru is fueddus po cussu, / càrrigus de allegoria;
custas rimas cosa mia, / cun sa spera chi ‘essant giustas,
cosa mia rimas custas, / si ddas fatzu che a una strina;
est poetica faina, / arcàdica o eclètica,
est faina poètica / de sa terra ‘e su nuraxi;
de seguru s’at a praxi, / ca sa muta ndi dda furu,
s’at a praxi de seguru, / poita est arretrogada.
Cun sa rima ingruxada, / fata tot’a metru e a lima,
ingruxada cun sa rima, / no est moda, ni sonetu;
no est mutu, ni mutetu, / ma unu versu scardallutu,
no e(st) mutetu e ni mutu, / no est otava o batorina:
est in forma ‘e arrepentina, / de is Mannus cun sa norma,
de arrepentina in forma, / cun is peis a sètiu lisu.
Sa poesia est unu bisu / chi si-nci tragat atesu
e s’allebiat cuddu su pesu / de is tridìngius de sa vida;
sa retòrica cumprida / donat boxi a su sentidu
e unu coru, mancai fridu, / de pressi intrat in callenti;
est po cussu chi sa genti / si-dda fait pigai sa manu,
e connoscit su beranu / de sa menti acidrinada.
Apu fatu s’aconcada, / no mi parit bella meda;
torrai-mi-dda cudda sceda: / su segretu ‘e s’Elicona!
Po chi deu, fatu a sa bona, / potza scriri versus bellus,
ingespiaus che gravellus, / prenus prenus de sentidu,
beni fatus, cun coidu, / e pretziaus che-i s’oru,
po chi lompant a su coru / e ddu prèngiant(a) de paxi.
De amigàntzia un’araxi / sulit(i) in dònnia logu
e si spraxat che-i su fogu / in diis de bentu ‘estru,
e ammodit(i) a lestru / is cerbeddus prus pedrosus,
finsas cuddus prus scuriosus, / e is intrànnias prus fungudas,
e aici, sen’’e dudas, / poeteddu ia a bessiri.
