Màgini: Pieter Bruegel su Bèciu: “Sa dantza de s’ou” de su 1620.
Sa scena amostat unu baddu populari de beranu, candu afestànt sa natura chi torràt a froriri,
de Didatticarte.
Ou de Pasca Manna: de aundi nd’est bènniu custu costumu? (1)
Su de arregalai un’ou po Pasca Manna no ndi benit po sorti. De s’antighidadi custu alimentu at tentu grandu sinnificau simbòlicu. In d-unas cantu culturas Terra e Celu, pighendi-sì apari, formant giustu un’ou, sìmbulu de sa vida. Po is Egitzianus antigus, s’ou fiat invècias s’orìgini de totu e su fundamentu de is cuàturu elementus (àiri, àcua, terra e fogu). Comenti e chi in beranu sa natura torrit a bivi, a is Persianus puru ddis praxiat a s’arregalai ous etotu, che sìmbulu de vida noa.
In sa religioni cristiana, s’ou s’arregordat sa resurretzioni de Gesugristu. Su costumu de s’arregalai ous si spàniat, de su Mesuevu, in Germània. Innoi sa genti de su pòpulu acostumàt a cumpartziri ous cotus a tostau, imboddicaus in folla e froris po ddis fai pigai colori a manera naturali. Intre is nòbilis e is aristocràticus si fiat spainau su costumu de si fai fraigai unus cantu ous de prata, plàtinu e oru, beni decoraus.
Po Pasca Manna arregalaus ous de ciuculati, chi s’orìgini ndi bennit de s’urrei Soli. A s’inghitzu de su Setixentus difatis Luisu XIV iat cumandau a su chocolatier de sa corti sua un’ou de crema de cacau.
(1) furriau in sardu de: Giuliana Rotondi:
www.focus.it/cultura/storia/come-nata-la-tradizione-delle-uova-di-pasqua
