Màgini de U. Pellis, Casteddu 1932, tretu portuali
Una festa chi no spaciàt mai – De cuàturu
de Danieli Sanna
Spaciau de fai sa scena, Cicitu torràt a contai.
Allichidiu de aici, tzopiendi tzopiendi, Francischinu andàt a girai is arrugas de sa Marina e de Stampaxi in circa de femineddas de cojai, e a bortas dd’acumpangiàt finsas unu “stornelladori de lista” [1] comenti fiat Cebolla, connotu in totu Casteddu, circau de totus a perdas pesadas, chi cantàt a totu boxi e sonàt sa ghitarra chi pariat deaderus una meravìllia, e po cussu si fiat fatu una bella nomenada.
Cussu mericeddu si fiant postus asuta de sa fentanedda de una picioca de sa Marina, bellixedda meda, chi fiat in s’arruga de Santa Luxia [2] e chi Francischinu fiat circhendi de ponni in castiada giai de unas cantu diis.
Apustis de sa cantada de Cebolla, sa mama de sa piciochedda iat tirau un’oghiada abàsciu e iat biu a cussu tzerpedderi de Francischinu, e a s’acabada, sigumenti no ddi fiat pràxia nimancu totu cussa cantada, si fiat afaciada cun d-una sìcia prena de àcua bruta de su strexu e nci-dd’iat scutulada apitzus de cuddus duus poburitus, tzerriendi: «Baxei-si-ndi! Chi filla mia no est cosa po bosàterus!»
S’afrontu e is tzèrrius malus de cudda fèmina no nci-ddus iat calaus nimancu Cebolla, òmini chi abarràt sèmpiri asseliau; sfustu de conca a peis, cun ghitarra etotu, iat tzerriau a totu boxi: «Oh bassinera merdosa pudèscia!»
Cebolla cussu merii iat fatu una de is mellus cantadas suas, àteras bortas is de su bixinau dd’iant a essi finsas bàtiu is manus. Issu cantàt sèmpiri prenu de passioni: «Afacia-tì a sa feeentanaaaa, oh bellu froooriii, bellaaa fuulaaanaaa, candu biu a tui nasciiit s’amoooriii…»
Cussu merii iat finsas postu aparis sa bellesa de sa picioca cun su soli luxenti chi si-ndi pesat a mengianu, duncas cussu cantu iat merèsciu àteru beni chi no sa siciada de àcua bruta.
Francischinu puru si fiat fatu pigai de su feli e, circhendi de fueddai in italianu, a sa picioca dd’iat tzerriau: «Tanto che brutta no sei!?»
Is duus, perou, si-ndi fiant dèpius spesai a lestru: in su balconi nci fiat stupau lestu lestu su babai de sa picioca, totu arrennegau, cun d-una sillieta [3] in manu, prena de abisòngius e chi iat circau de si-nci-dda sbudiai apitzus. Custa borta perou iant tentu sorti bona, Francischinu iat cumprèndiu totu e, parendi-sì de s’afrontu malu, iat tzerriau: «Spesaus-si-ndi de pressi!», e una borta chi si fiant postus in sarvu, iat sighiu a nai: «Arrori mannu! Sa sillieta fiat prena de piciàciu e de merda puru, chi no si femus bogaus de ingunis asuta, si femus pigaus finsas unu cagalloni a conca».
A nai sa beridadi, a cuddus duus ddi fiat andada mali po su fatu chi su babai e sa mamai de cudda picioca teniant àteras miras, e unu piscadoreddu comenti a Francischinu no fiat su gèneru chi fiant circhendi.
- Su “stornelladori de lista” fiat unu cantadori a mutetu chi ddu tzerriànt po fai sa serenada a is piciocas.
- S’arruga de Santa Luxia imoi est Via Sardegna, ddi narànt aici ca nci fiat sa Crèsia de Santa Luxia, chi est stètia mesu arruinada de is bombardamentus de su 1943 e casi acabada de sciusciai in su 1947 po pigai finantziamentus de sa “ricostruzione post bellica”. De custa Crèsia imoi s’agatant ancoras is arruinas.
- Sa sillieta est una spètzia de bassinu, in italianu “pitale, orinale”.
Su contu sighit, bai a sa de cincu parti
