Unu misturu de stòrias surrialis, sussèdias in su 1850. Sa stòria chi torrat a contai sa paristòria, comenti in d-una brulla. In Samugheu ddui est su casteddu de Medusa, logu cun d-unu sciacu mannu de paristòrias e mitus antigus.
S’Arreina sarda, Medusa in su connotu de sa genti, est una picioca bella meda cun pilus longus nieddus, chi costumat a andai in batalla a cabu de s’esèrcitu suu. Segundu àteras paristòrias, comenti in d-unu bisu, sa stòria si mudat a un’amutadori, in su casteddu nci biviat s’urrei molenti puru. Una spècia de Re Mida, arricu e asuriu meda, e po custu castigau e cundennau a tenni is origas de molenti: S’urrei molenti.
S’urrei molenti teniat una càscia prena de scusòrgius chi billàt beni e chi dd’aberiat scèti po nci aciungi àterus scusòrgius. A ddu billai, cussa tiàulu de musca macedda, musca manna che angioni, ca chi liberada, iat a essi mortu totu sa populatzioni de is biddas. Fiant aìnturu de una càscia a su costau de su scusòrgiu. Sa càscia fiat totuna cun s’àtera. No faiat a cumprendi cali fiat su scusòrgiu beru.
In su 1850 in Samugheu aciapant unu bandiu. At a contai a is cumpàngius de presoni chi iant agatau su scusòrgiu, candu fiat bandidendi, in su casteddu de Medusa. Sa nova arribbat a is origas longas de s’urrei piemontesu, chi no ddi pariat berus de ponni is manus a su scusòrgiu. At a andai a lestru po si-dd’aguantai. Perou no nci at a arrennesci.
Comenti in d-una stòria surriali, a su bandiu, po calincuna brulla de su destinu, ddi narànt Franciscu Perseu, comenti su Perseo de is paristòrias aregas, chi nd’iat segau su tzugu a Medusa. Sa parti de s’urrei molenti de is paristòrias sardas, asuriu e cun is origas longas e lestras a ascurtai, mancai de aillargu, candu nci fut de furai scusòrgius de is sardus, dda fait s’urrei piemontesu (cali urrei no est importanti, s’unu balit s’atru).
Dolores Turchi, Samugheo, Newton Compton Editori, 1992
